ΜΙΑ ΒΡΑΔΙΑ ΕΞΩ ΑΠ'ΤΟ ΛΟΥΚΙ

ΚΕΙΜΕΝΟ ΜΟΥ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΕΝΟ ΣΤΙΣ 25/09/07 ΣΤΟΝ ΤΟΠΙΚΟ ΤΥΠΟ (ΡΟΔΟΣ ΕΦΗΜ. "ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ")
ΤΟ ΠΑΡΑΘΕΤΩ ΓΙΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΥΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ

ΓΙΩΡΓΟ ΜΑΖΙ ΣΟΥ - ΜΟΝΟ ΜΑΖΙ ΣΟΥ


Θα προκαλέσει σίγουρα έκπληξη στην μικρή μου κοινωνία το γεγονός της παρέμβασης μου με τούτο εδώ το κείμενο, μιας και η πολιτική μου δράση με την σημερινή έννοια του όρου είναι ευτυχώς περιορισμένη.
Δεν άντεχα τα παρασκήνια, τις λυκοφιλίες, τα νταλαβέρια, την «πολιτική» εν γένει συμπεριφορά. Κάτι διατάρασσε την ψυχική μου ισορροπία σε όλα αυτά. Δεν συνεπάγεται όμως αυτό πως δεν υπάρχω σαν ένας απλός μέσος άνθρωπος με πολιτική χροιά στην σκέψη και στις πράξεις.
Από την άλλη διατηρώντας μια σχετική αγνότητα (ως και αφέλεια) πίστευα σε αυτό που λέμε ενότητα σαν κάτι δεδομένο όταν μιλάμε για ομάδες ατόμων που συντάσσονται κάτω από μια ιδέα, ένα σύμβολο, μια κοσμοθεωρία. Πίστευα πως σε μια τέτοια ομάδα η κατάργηση του «εγώ» και ο αφειδώλευτος αγώνας θα έπρεπε να ’ναι καθημερινές πρακτικές σε τέτοιο βαθμό που ούτε καν να επισημαίνονται.
Που ζεις ρε φιλαράκο, θα πει κανείς…
Η ενεργός αν θέλετε πολιτική μου δράση τελείωσε πριν καν αρχίσει μέσα από το κίνημα που εκφραζόμουν διότι δεν μου παρείχε πλέον τα επιχειρήματα να συνομιλήσω με συνανθρώπους μου ούτε και είχα την δυνατότητα να αντιπαρατεθώ.
Ανήκα σε ένα κίνημα (θα το ονομάζω έτσι ως ότου αποχωρίσει και ο τελευταίος γνήσιος αγωνιστής από τις τάξεις του) που πίστεψε πως ήταν καλό για την χώρα και για το ίδιο να μεταλλαχθεί, να εκσυγχρονιστεί. Αυτή η φούσκα του «εκσυγχρονισμού» με τα «μεγάλα έργα» της τελευταίας στιγμής, το χρηματιστήριο, το δυσκίνητο, διεφθαρμένο και ανάλγητο κράτος τους κονομημένους υπουργούς και τον περίγυρό τους.
Αποτέλεσμα : να χαθεί το αζιμούθιο και να συμβαίνουν τα απερίγραπτα…«…και θεσπίζοντας νόμους να διακηρύχνουν ότι το δίκαιο για όσους διατελούν υπό την εξουσία τους είναι το δικό τους, των εξουσιαστών, το συμφέρον, κι όποιον ξεστρατίζει από αυτό τον τιμωρούν επειδή κατ’ αυτούς παραβαίνει το νόμο και διαπράττει αδικία. Αυτό λοιπόν εννοώ όταν λέω ότι σε όλα τα πολιτεύματα δίκαιο είναι το ίδιο πράγμα – ότι συμφέρει την κατεστημένη εξουσία. Αυτή έχει την ισχύ, κι έτσι για όποιον σκέπτεται σωστά δίκαιο είναι παντού ένα και το αυτό : το δίκαιο του ισχυρότερου» *

Εκεί είπα το «τελειώσαμε αδερφέ, ελπίδα πια δεν υπάρχει το κίνημα απομακρύνθηκε από μας και εκεί που πήγε μήτε να κοντέψω δεν θέλω».
Αποφασίζω λοιπόν πως σαν σκεπτόμενος άνθρωπος με υγιείς αριστερές θέσεις θα πρέπει να προσανατολίζομαι αλλού και παίρνω πλέον την απόφαση να ακολουθήσω και εγώ την κλασική συνταγή. Σπίτι δουλεία, δουλεία σπίτι, αριστερίζουσα κριτική που και πού, και μια χαρά είμαστε. Σαν όλους τους Έλληνες, τους περισσότερους τουλάχιστον.

Πάνω που άρχισα λοιπόν να συνηθίζω ήρθε κοντά μου ένας άνθρωπος -το όνομα του οποίου δεν πρόκειται να αναφέρω για να μην θεωρηθεί το κείμενο αβανταδόρικο και στρατευμένο μιας και πρόκειται για πρώην υποψήφιο βουλευτή στην Δωδεκάνησο- και με προσκαλεί σε μια συνάντηση για πολιτική κουβέντα με άλλους νέους. Αγχώθηκα γιατί ομολογώ πως έχω παραβρεθεί σε πάμπολλες συναντήσεις τέτοιου είδους.
Ξέρετε, από αυτές που ο άλλος θεωρεί πως αν σε μαζέψει σε έναν χώρο, σου σφίξει το χέρι και σου πει το όνομα του εσύ θα παραληρήσεις από την συγκίνηση και την τιμή που σου έγινε και αν κρατήσει η ύπνωση ως την Κυριακή των εκλογών θα του ρίξεις κι αυτού ένα σταυρουδάκι.
Προς μεγάλη μου έκπληξη γελάστηκα. Από τις 10 το βράδυ ως τις 4 το ξημέρωμα η συζήτηση που στήθηκε ήταν για τις απόψεις μας για το τι μας «χαλάει», αν βλέπουμε μια στάλα ελπίδα στο πολιτικό τοπίο, πως φανταζόμαστε την δίκαιη κοινωνία κτλ.
Μια βραδιά όνειρο, γεμάτη νεύρο, διαφωνίες με ουσία, ελπίδα, χαμόγελα, μια κατάσταση σχεδόν οργασμική από αυτές που αναθαρρείς για το αν υπάρχει ακόμα κόσμος που καίει το μέσα του. Από τις βραδιές που σκέφτεσαι γεμάτος ζήλια πως κάποιοι άλλοι σε άλλες εποχές με κάτι τέτοιες παρέες άλλαξαν κοινωνίες ολάκερες.
Εντάθηκε όμως η ανάγκη να έρθουμε στο ζητούμενο. Ποια είναι λοιπόν η λύση, ποια η ανάγκη μας ;
Να βρεθεί ένας άγιος άνθρωπος πολιτικός να μας σώσει ; (Χα-χα)
Να διαλέγουμε πάντα αυτόν που θα μας πείσει πως είναι λιγότερο κλέφτης ; (μέχρι στιγμής αυτό υπερισχύει αλλά δεν …).

Η άκρη δεν άργησε να βγει… Να βρεθεί κάποιος που θέλει με το που πάρει την εξουσία να αυτοκαταργηθεί.

Κάποιος που βασική του δέσμευση είναι, να είμαστε εμείς κύριοι του μέλλοντος μας κι αυτού των παιδιών μας
Κάποιος που δεν μας θέλει υποτελείς στις ορέξεις του και στην όποια κρίση επιτρέπεται από την όποια ευφυΐα του.
Κάποιος που θα μας επιτρέψει τον πλούτο που παράγει ο τόπος μας να τον διαχειριζόμαστε εμείς - εδώ.
Κάποιος που δεν μας βολεύει πίσω από το ακλόνητο ως τώρα άλλοθι «εγώ αποφασίζω κάθε τέσσερα χρόνια και στο ενδιάμεσο μουρμουράω και κλαίγομαι) αλλά αυτόν που σε ορίζει υπεύθυνο για την ζωή την καθημερινότητα και το μέλλον σου.
Κάποιος που να σε αφήνει να αποφασίσεις εσύ αν τα χρήματα θα τα πάρουν οι γιατροί στο νοσοκομείο ή ο κομματάρχης του που τα ζήτησε για το φχψ σωματείο που είναι πρόεδρος.
Κάποιος που θα αποδεσμεύσει και εμάς και τους εκπροσώπους μας σαν κοινωνία από το να δηλώνουμε υποτέλεια και να φιλάμε κατουρημένες ποδιές για τα αυτονόητα.
Κάποιος που δεν μας παραμυθιάζει πως είναι περισσότερο γνώστης των προβλημάτων μας από εμάς τους ίδιους.
Κάποιος που δεν έχει την έπαρση του ηγέτη που θα μας τραβήξει σαν μπέμπηδες από το χέρι για να πάμε τάχα την Ελλάδα μπροστά, αλλά κάποιον που απλά έχει το όραμα να μας ανοίξει τον δρόμο να την πάμε όπου την πάμε με τις δικές μας επιλογές ως άνθρωποι και ως κοινωνία.
Κάποιος δηλαδή που δεν ψάχνει ευνούχους για το παλάτι του.
Υπάρχει κάποιος να διαφωνεί πως εκεί βρίσκεται η λύση ; Kι αν όχι αυτή τουλάχιστον μια καλή αρχή για να αλλάξει μια κατάσταση που ούτε την αντέχουμε ούτε μας αξίζει ; Πιστεύω κανείς.
Ακόμα και ο πλέον δύσπιστος καθίσταται τέτοιος διότι δεν βρέθηκε κανείς να του ψελλίσει μυστικά στο αφτί πως έτσι κυβερνιέται αυτός που ανήκει στον σκληρό πυρήνα της Ευρώπης από την μεταπολεμική περίοδο και έπειτα. Πενήντα σχεδόν χρόνια.! Αφήστε που ολόκληρο το έθνος δεν έχει πάρει ακόμα χαμπάρι πως και η πρώην ψωροκώσταινα ανήκει πλέον σε αυτόν τον πυρήνα άσχετα με την φιλότιμη προσπάθεια εξουσιαστών και πολιτών να την επιστρέψουν στον παλιό κακό της εαυτό.

Αν λοιπόν συνοψίσουμε τα προαναφερθέντα σε τρεις γραμμές σε απλά ελληνικά βγάζουμε:
Επιτελική κυβέρνηση – ισχυροί δήμοι – Ενίσχυση της κοινωνίας πολιτών – Κοινωνική λογοδοσία των φορέων,

Ω σύμπτωση !
Αυτά υπάρχουν ως πλίνθοι και κέραμοι ατάκτως εριμμένοι στην σελίδα 42 του προγράμματος αν και αποτελούσαν την πρώτη δέσμευση από τις δέκα συνολικά του Προέδρου του Πασοκ στις 21 του Μάρτη

Τα άκουσε αυτά κανείς ;
Τα μετέδωσε κανείς ;
Είδατε εσείς υπουργούς – βουλευτές να αναλύουν στα κανάλια στις εφημερίδες στον δρόμο αυτό το πρόγραμμα ;
Χτύπησε κανείς την πόρτα του απλού εργάτη, της νοικοκυράς να του πει πως το σύνθημα που πιπιλούσαν πριν να πάρουν την εξουσία στα χέρια τους και λαδώσει το αντεράκι τους και όχι μόνο, αυτό το περίφημο «Πασοκ στην κυβέρνηση – Λαός στην εξουσία» βρέθηκε επιτέλους ο τρόπος να το κάνουμε πράξη ;
Ξέχασα όμως, όλα αυτά έπρεπε να τα κάνει ένας άνθρωπος μόνος του κι αν δεν τα έκανε φταίει.
Φταίει που δεν είχαν μούτρα οι από δεκαετίες κηφήνες της εξουσίας και διαχειριστές των τεκταινομένων να βγουν στο δρόμο και να δουν τον κόσμο στα μάτια.
Φταίει που οι ίδιοι καταλαβαίνοντας το «λίγο» τους δεν άφησαν ούτε μια χαραμάδα ξεχασμένη για νέο αίμα, να αλλάξουν οι πρακτικές και να μπολιάσουν οι ιδέες. Στοά η κάθε τοπική οργάνωση. Επετηρίδα, βόλεμα και όλα αυτά στο “μεταξύ μας”.
Περιγελούσαν ως και την ιδέα του ανοιχτού βήματος μέσω internet. Οι μισοί λόγω ημι-ηλιθιότητας και άγνοιας και οι υπόλοιποι από φόβο μπας και ξε-κουνήσει κάτι και καταρρεύσουν τα παραβάν φανερώνοντας την ανικανότητα τους να ακολουθήσουν το σήμερα και την στειρότητα τους από όραμα να σπείρουν για το μέλλον.

Κίνημα. Αυτή η τελευταία έννοια που σφραγίζει το όνομα είναι : η συμμετοχή, η αλληλεγγύη στον αγώνα, η εμμονή στις θέσεις όποιο και αν είναι το κόστος, το κοινό όραμα, ο κάματος για το κοινό καλό.

Κόμμα. Είναι το κοπάδι, που θέλει μπροστά πάντα ένα καλό κριάρι αλλιώς χάνεται. Είναι το τυφλό κυνήγι της εξουσίας με οποιοδήποτε κόστος. Είναι η αμετροεπής συμπεριφορά που προτάσσει την νίκη πέρα από θέσεις και απόψεις, πέρα από ηθικούς κανόνες. Είναι η χαρά και η βιασύνη της χήρας στο κρεβάτι. Είναι ο προεκλογικός αγώνας των πάρτι. Το ψηφίστε μας – βοήθα φτωχέ να μη σου μοιάσουμε. Είναι οι εκλεγμένοι ή μή θεσμικοί που παίρνουν θέση τώρα για να εξασφαλίσουν την άλλη αργότερα, ενδιαφερόμενοι μόνο για την εξουσία, λέει, που θα εξασφαλίσει ο πάσα αριβίστας στο κόμμα τους .Και δεν πήραν χαμπάρι πως είναι εξ-ουσιάς εδώ και χρόνια. Είναι ο πολίτης που δέχεται το ποτό ή το μπαξίσι για να σταυρώσει τον δείνα υποψήφιο και μετά έχει το θράσος να τους λέει όλους κλέφτες λες και νόμιζε πως το ποτό ή το μπαξισάκι του δεν βγήκε η δεν θα βγει από τα δικά του λεφτά. Είναι ο πολιτικός που δέχεται τέτοιες ψήφους. Είναι αυτός που καλύπτει όπως να ‘ναι την προίκα που του άφησε ο εκσυγχρονιστής Σημίτης απλά και μόνο επειδή ήταν συνένοχος από την άφιξη ως την έντεχνη και με ελαφριά πηδηματάκια αποχώρηση του.

Εγώ κύριοι, επιφυλασσόμενος για το «σύντροφοι» ο ελαχιστότατος των ψηφοφόρων παίρνω θέση.
Κάτι που αυτοί που «περιμένουν τις εξελίξεις» και «διαφυλάσσουν την ενότητα» αρνούνται για προφανείς λόγους να κάνουν.
Θέλω το κίνημα μας πίσω όπως κι αν το αφήσετε. Μισερό, λειψό, σακάτικο.
Θέλω πίσω την βεβαιότητα να ανήκω σε ένα χώρο γεμάτο ήθος, με αγάπη στον συνάνθρωπο.
Θέλω πίσω το όραμα.
Θέλω τον αυτοσεβασμό μου για να μπορώ να κοιτάω τον πολίτη στα μάτια όταν με ξανακαλέσετε να στηθώ δώδεκα ώρες πάνω από μια κάλπη με το ταμπελάκι σας στο μέρος της καρδίας.
Θέλω σε τέσσερα χρόνια να πάρω τους δρόμους και να χτυπάω τις πόρτες για τις ιδέες μας και όχι για την βολή σας
Και μην παραμυθιάζεσται πως ο μπροστάρης είναι το πρόβλημα, οι ενδιάμεσοι από αυτόν μέχρι τον λαό είναι.
Αυτοί δεν έπεισαν, αυτοί φοβούνται

Τα τρωκτικά λοιπόν να φεύγουν. Το πλοίο αν δεν το βουλιάξετε θα πάρει φωτιά και θα σας κάψει.

Καραγιάννης Θεόδωρος
Πολίτης.
35 ετη άνω θρώσκων το κατά δύναμη
saita@email.com

* ευχαριστώ τον κυρ Πλάτωνα για τον δανεισμό από την «Πολιτεία»