ΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΟΣ (Καταλήψεις & Καποδίστρι

Αρθρο δημοσιευμένο στην εφημερίδα "Δημοκρατική" της Ρόδου Κυριακή 21 Οκτωβρίου 2007





Φίλε καταληψία, τελευταία μας ελπίδα, τελευταίο μας κάστρο. Δύο λεπτά μόνο δώσε από τον χρόνο σου να σου πω για τους αγώνες που δεν έγιναν, για το παιχνίδι που μας πήραν στα χαρτιά χωρίς να κατέβουμε στο γήπεδο, για το ξεπούλημα μας. Έτσι ώστε εσύ, να μην πετάξεις πετσέτα, να μην παραιτηθείς.

Για ένα και μόνο λόγο. : Την ζωή σου. Και την ζωή των παιδιών σου που θα πεθάνουν πριν τα τριάντα τους χρόνια και αυτό αν θα τα καταφέρεις να ζήσεις και εσύ. Αυτό που χρόνια χαίρονταν οι παππούδες σου, οι γονείς σου εσύ δεν θα το ζήσεις. Είσαι η τελευταία γενιά που θα επιβιώσει. Τελεία και παύλα.

Μακάβρια και πεσιμιστικά στα λέω ; Όχι φίλε μου. Όπως είναι στα λέω. Φωνάζουν οι επιστήμονες, στο λένε στεγνά και απλά. Το 2050- όταν η κόρη και ο γιος σου σημερινέ δεκαεξάρη μου θα είναι 20-25 χρονών- το νησί σου θα είναι κρανίου τόπος και ούτε ακρίδα δεν θα στέκεται.

Θες δε θες θα υποστείς τις συνέπειες της διαχείρισης του πλανήτη από την πιο άχρηστη γενιά στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Η οποία εξακολουθεί να σφυράει αδιάφορα μπροστά στις αγωνίες που πλέον γίνονται αλήθειες και πραγματικότητα.

Δεν θέλουν να μάθεις όλα αυτά που σου κρύβουν τόσα χρόνια.

Δεν καταλαβαίνεις γιατί σε έχουν σε τέτοιο σχολείο ; Για να εκπαιδεύεσαι στην ανεκτικότητα και να μην ζητάς. Γιατί αν δεν διαμαρτύρεσαι για την αίθουσα και τον χώρο του σχολείου σου τώρα, δεν θα το κάνεις ούτε μετά για τα εκτρώματα που ονομάζουν πόλεις.

Γιατί, αν εκπαιδευτείς στην ανεκτικότητα δεν θα διαμαρτυρηθείς ούτε για τον δάσκαλο, τον γονιό τον συνάνθρωπο που αρνείται να εμπλακεί στο πάθος της ψυχής σου. Και θα καθαρίζουν με αυτό το ανεκδιήγητο «ε! Νέοι είναι βράζει το αίμα τους». Το δικό τους πάγωσε καταληψία μου ακριβώς όπως των νεκρών. Το δικό σου είναι μια χαρά.

Τις γιαγιάδες μας τις μαστούρωσαν με βραζιλιάνικα φτηνοσήριαλ και δεν σου μιλάνε πια. Τους γονείς σου τους εξαντλούν στο κυνήγι της νεοπλουτίστικης ευζωίας και δεν σου δίνουν σημασία. Και εσένα κάτι σε χαλάει αλλά δεν σου έμαθε κανείς την μιλιά για να το εκφράσεις και έχουν τους τρόπους τους για να μεταβείς απλά, ήρεμα και αδιαμαρτύρητα από το στάδιο του πατέρα σου στο στάδιο της γιαγιάς σου.

Δεν καταλαβαίνεις γιατί το μάθημα των αρχαίων στο εγκλώβισαν στην ξενέρωτη και δύσκολη διδαχή ;

Απλά γιατί πρέπει να σε αποτρέψουν από το να ανακαλύψεις τα νοήματα πίσω από τις λέξεις της ελληνικής γραμματείας που το μόνο που κάνει είναι να γεννά ελεύθερους ανθρώπους. Δεν σε θέλουν ελεύθερο οι εταιρείες της κονόμας και οι υποτελείς τους. Σκεπτόμενος και ελεύθερος δεν καταναλώνεις. Δεν τους είσαι χρήσιμος.

Δεν καταλαβαίνεις γιατί σου μαθαίνουν λειψή την γλώσσα ;

Μα για να καταλαβαίνεις τα πράγματα λειψά, να τους λείπει το μέλος η μελωδία. Μη τυχόν και καταλάβεις πως εχθρός σου δεν είναι ο Αλβανός, ο Τούρκος, ο Ρώσος, ο συνάνθρωπός σου, αλλά αυτός που σε ξεκόβεί από την ανθρώπινη σου υπόσταση. Αυτός που μας καθιστά νηπιακούς ανθρώπους. Αυτός που μας κάνει ανθρώπους «συμπυκνωμένο συμφέρον» που αλληλοσκοτώνονται σε καθημερινή βάση για τα πιο άσχετα πράγματα.

Εσύ λοιπόν που δεν χρωστάς στις τράπεζες (ακόμα) και μπορείς να αγωνιστείς, εσύ που δεν κατάφεραν να τιθασέψουν το δικαίωμα σου να απαιτείς έναν άλλο κόσμο, που σου κρύβουν πως αυτός ο άλλος κόσμος είναι εφικτός.

Ζήτα μας να εξηγήσουμε πως εμείς με την τόση παράδοση παραδομένη μπρος στα πόδια μας, με αυτήν την παράδοση που κατέθεσε για δύο φορές στην πανανθρώπινη ιστορία πρόταση με οικουμενικό ενδιαφέρον, εμείς, με πείσμα επαρχιώτη, αρνιόμαστε το μπόλιασμα της παράδοσης μας και αντιγράφουμε ακόμη ευρωπαϊκές συνταγές ευτυχίας.

Πιθηκίζουμε γοητευμένοι ακόμη από τα φώτα της εσπερίας, ως και τώρα, που τα φώτα της τρεμοπαίζουν, ακόμη και τώρα που το σκοτάδι της νεοεποχίτικης τάξης, φιλοξενεί στη σκιά του τους πιο δραματικούς εφιάλτες της ανθρωπότητας.

Και η ανθρωπότητα το έχει ψυλλιαστεί. Η μαγιά της αντίστασης σ' ολόκληρο τον κόσμο ξέρει καλά πως «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός». Ίσως δεν ξέρει ακόμη ποιος και πως θα είναι αυτός ο κόσμος, μα ο καθείς ψάχνει στις ντόπιες παραδόσεις του, από τους ινδιάνους της λατινικής Αμερικής, μέχρι τους άραβες ισλαμιστές και τους ρώσους ορθόδοξους. Όμως, σ' ετούτη τη παγκόσμια μαγιά που σαρκώνει το προζύμι ενός αληθινού πρόσφορου για τον πλανήτη, ένα πράγμα είναι καθαρό. Ότι μας κληροδότησε ο δυτικός τρόπος του βίου, χάσκει πια πουκάμισο αδειανό.

Γύρεψε μας να σου ομολογήσουμε πως αυτός ο τόπος, ταυτόχρονα ο τρόπος μας, (οι πέτρες, η θάλασσα, το λαμπρό φως στις γωνίες ναών, οι ταπεινές βάρκες, το ταψί της Κυριακής, μια σειρά λιόδεντρα, ένα τσαμπί σταφύλι, ένα χέρι γδαρμένο από το χώμα και το βράχο, η ιστορία σ' ένα ξεφλουδισμένο κάδρο που κρέμεται στον χρισμένο τοίχο ενός σχολειού), είναι τραγικό να μηρυκάζει ένα αδειανό ευρωπαϊκό πουκάμισο και να καμώνεται πως σαν καλή ράφτρα τώρα ράβει τα μανίκια, ύστερα εκσυγχρονίζει τους φθαρμένους γιακάδες και υπόσχεται πως αύριο θα μεταρρυθμίσει τα ανύπαρκτα μανικετόκουμπα φτιάνοντας στο τέλος ένα πουκάμισο «εφάμιλλο των καλυτέρων ευρωπαϊκών».

Τι κρίμα αδερφέ μου, που το πουκάμισο τους είναι άσαρκο. Και με στεναχωρεί ακόμη πιο πολύ πως ετούτος ο τόπος είχε και έχει τον τρόπο, τους ραφτάδες και τα ραφτικά να κεντήσει για ακόμη μια φορά την πιο ευρύχωρη φορεσιά, την πιο καλοπλυμένη και καλοσιδερωμένη, έτοιμη να σαρκώσει ένα αύριο, ποιος ξέρει πιότερο ή λιγότερο σπουδαίο, μα πάντως σίγουρα λιγότερο απάνθρωπο.

Γύρεψε μας να βάλουμε στόχο και σκοπό, να μειώσουμε το επίπεδο της κατά κεφαλήν απανθρωπιάς και βλακείας κι ας πρέπει πριν απ' όλα να τολμήσουμε να διαπιστώσουμε τα χαΐρια μας, το αδειανό πουκάμισο μας.

Να πούμε φωναχτά πως οι πόροι του πλανήτη τελικά δεν ήταν ανεξάντλητοι. Και να σημειώσουμε παρενθετικά πως άλλο "πόροι" και άλλο "resources".

Πως το περιβάλλον -που μας περιβάλλει όπως το λέει η λεξούλα-, άμα το γεμίσουμε περιττώματα, τότε πολύ λογικά πρέπει να αποδεχτούμε oτι μας περιβάλλουν αυτά που ξεκινάνε από «σκα» και τελειώνουν σε «τά».

Να καταθέσουμε ενώπιον σας, πως η μεσσιανική επένδυση που κάναμε στην επιστήμη και στην τεχνολογία, ήταν όπως κάθε μεσσιανισμός, ένα εύπεπτο μπαρμπούτσαλο. Ήταν μονάχα ένα ψυχολογικό υποκατάστατο του Θεού που βιαστήκαμε να σκοτώσουμε, να τον ορίσουμε για τιμωρό και φόβητρο επειδή δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε με άλλους τρόπους την όποια ανώτερη δύναμη.

Να πούμε -ψιθυριστά έστω- πως η ανάπτυξη τελικά δεν μπορεί να είναι αειφόρος και να κόψουμε όλες αυτές τις βρυξελλιώτικες ανοησίες.

Να πλακώσουμε στις σφαλιάρες τους πρωτοετείς φοιτητές των οικονομικών, μπας και ξυπνήσουν και καταλάβουν ότι σε μια «οικονομική μονάδα», ο άνθρωπος είναι αδιανόητο να είναι απλώς ένας παράγοντας προς την επίτευξη του αποτελέσματος. Το αποτέλεσμα οφείλει να είναι υπηρετικό του ανθρώπου και όχι αντίστροφα.

Να καταγγείλουμε το Διαφωτισμό, την Αναγέννηση και τις ιδέες τους, γιατί όλα αυτά μπορεί να ήταν σπουδαία για τον δυτικό ημιάγριο σταυροφόρο του μεσαίωνα, για τον άνθρωπο όμως της καθ' ημάς Ανατολής ήταν στρέβλωση και πισωγύρισμα του κερατά.

Να παραιτηθούμε πρώτοι εμείς «απερισκέπτως ευέλπιδες» από τον νομικό πολιτισμό των δικαιωμάτων που προϋποθέτει αλλά και αναπαράγει ακοινώνητα, άτμητα και άσχετα μεταξύ τους άτομα, έτοιμα να αλληλοσπαραχτούν υπερασπιζόμενο το καθένα το δικαίωμα του στην απανθρωπιά ενάντια στο διπλανό του.

Να απαιτήσουμε με ευθύνη απέναντι στους νεκρούς μας, μια συγνώμη από τους πολιτισμένους ευρωπαίους «των δικαιωμάτων του ανθρώπου», γιατί το 1204, ούρησαν την Αγία μας Τράπεζα, όχι σαν το θρησκευτικό σύμβολο αλλά ως το κοινόν τραπέζιον της ανθροπομάζωξης του λαού μας, γιατί από εκεί ξεκίνησαν την πρώτη αποικιοκρατική συσσώρευση του πλούτου που σήμερα μας θαμπώνει.

Να σταματήσουμε πρώτοι και καλύτεροι οι γονείς να τσιτώνουμε τα ανταγωνιστικά παιδάκια μας ως προεκτάσεις των στερημένων εγωκεντρισμών μας, να αποκαταστήσουμε τη σχολή ως απουσία της ασχολίας, δηλαδή ως αντίθετο της σχόλης και να γυρέψουμε απ' τους παιδαγωγούς να απαλλάξουν τα παιδιά μας από την άθλια χρησιμοθηρία. Να βάλουμε πιπέρι στο στόμα όσων σαν αμερικανάκια θέλουν να συναρτήσουν το πανεπιστήμιο με την παραγωγή, σε όσους δηλαδή γυρεύουν μια γνώση υποταγμένη στη μεζούρα της αποτελεσματικότητας.

Να αποδώσουμε ξανά στις λέξεις μας το αυθεντικό τους περιεχόμενο. Να ξαναπούμε κοινωνία και να σταματήσουμε να εννοούμε society.

Να ξαναπούμε δημιουργία και να εννοούμε το Έργο του Δήμου και όχι creative. Να ξαναπούμε πληροφορία και να εννοούμε «φέρω πληρότητα» και όχι «είμαι στη φόρμα in form-ation"

Έτσι η κοινωνία της πληροφορίας θα είναι κοινωνία πληρότητας, κοινωνία προσώπων και όχι άθροισμα ακοινώνητων ατομικών υπάρξεων.

Να ξαναπούμε τον πολιτισμό - πολιτισμό, δηλαδή τρόπο να καταλαβαίνουμε τα πράγματα και να ξεκαθαρίσουμε πως πολυπολιτισμικές κοινωνίες δεν υπάρχουν γιατί δεν μπορεί μια κοινωνία να καταλαβαίνει με εκατοντάδες διαφορετικούς τρόπους τα πράγματα. Υπάρχουν πολυπολιτισμικοί χυλοί που τους ενώνει το κοινό συμφέρον της καθημερινής κονομισιάς ή το κοινό συμφέρον της αποικιοκρατικής κλοπής του υπόλοιπου κόσμου. Αν ο πολιτισμός γίνει πάλι ο κοινός τρόπος να καταλαβαίνουμε τα πράγματα θα σημαίνει πως έχουμε πια κοινές ανάγκες, τις ξέρουμε και τις ιεραρχούμε με τον ίδιο τρόπο.

Τότε θα αρχίσουμε πάλι να λέμε πολιτισμός (πόλις-πολίτης) δίχως να εννοούμε culture.

Να πούμε στους ανθρώπους την αλήθεια για το καθημερινό τρεχαλητό της επιτυχημένης ευ-ζωούλας μας. Ο παππούς μας ο Αριστοτέλης είχε πει. «το να ζητάς παντού το χρήσιμο και το αναγκαίο δεν αρμόζει καθόλου σε αυτούς που θέλουν να είναι ελεύθεροι και μεγαλόψυχοι». Άρα όποιος δεν υποψιάζεται ότι υπάρχουν και πράγματα σπουδαιότερα από τα χρήσιμα και τα αναγκαία, όποιος δεν σπαταλιέται και στην αναζήτηση τους, είναι σκλάβος και άψυχος& νεκρός. Και πολύ περισσότερο όποιος επικαλείται τον Αριστοτέλη και τον ορθολογισμό του δεν δικαιούται ταυτόχρονα να εξαντλεί τη ύπαρξη του στον ωφελιμισμό της μικρο-ζωούλας του.

Να μαζέψουμε τους Δημάρχους και τους Υπουργούς των Εσωτερικών και της δήθεν Αποκέντρωσης και να τους ενημερώσουμε πως ότι για 180 χρόνια τώρα «πασχίζουν» -δηλαδή από την ίδρυση του κρατιδίου και εντεύθεν- ο τρόπος-τόπος μας το είχε κατακτήσει στην καθημερινότητα του με μια λαϊκή κοινωνική εμπειρία αιώνων που ξεκινάει από το πρότυπο των αμφικτιονιών και φτάνει ίσαμε της κοινότητες της τουρκοκρατίας.

Ύστερα θα πρέπει να μας εξηγήσουν πως γίνεται όταν έχεις τις πρώτες συντεχνίες και τα ισνάφια ήδη από το 700 μ.Χ. και το 1800 φτάνεις ίσαμε τον συνεταιρισμό στα Αμπελάκια με 4.000 συνεταιρισμένους (χωρίς να κλαπεί ούτε δραχμή), με 200 εμπορικούς αντιπροσώπους σε όλη την Ευρώπη, όταν με αυτή την διοικητική οργάνωση καταφέρνεις να οργανώσεις μια επανάσταση εθνικής ανεξαρτησίας, όταν σήμερα ο Υπουργός Ανάπτυξης της Βενεζουέλας μιλάει για αυτό το σύστημα τοπικής ανάπτυξης, πως γίνεται εσύ σήμερα να θες να αντιγράψεις το γερμανικό μοντέλο τοπικής αυτοδιοίκησης, αγνοώντας ότι αυτό το μοντέλο οι Βαυαροί αντέγραψαν από τον ελληνικό χώρο και μετά για να επιβάλλουν τον έλεγχο τους στη χώρα μας το αντικατέστησαν με το δικό τους συγκεντρωτικό.

Και συ σήμερα ονομάζεις την εκ νέου συγκεντροποίηση των ρημαγμένων σου κοινοτήτων Σχέδιο Καποδίστριας. Η τόλμη θα ήταν να το ονόμαζες Σχέδιο Καραϊσκάκης ας πούμε και να αφορούσε στην ανάδειξη του προσωποκεντρικού στόχου μας σε τοπικό-κοινοτικό επίπεδο.

Στόχος με άλλα λόγια του Σχεδίου θα έπρεπε να είναι η μείωση της κατά κεφαλήν απανθρωπιάς. Με την αύξηση της κατά κεφαλήν καλλιέργειας, με την μείωση της κατά κεφαλήν κακογουστιάς, αυτής που κάνει την Ρόδο, το Ηράκλειο και τα Τρίκαλα να μοιάζουν ανεπανόρθωτα ίδιες καχεκτικές πολιτείες ακοινώνητων μοναχικών υπάρξεων που είναι έτοιμες να σκοτωθούν για μια θέση parking.

Εκεί θα είχα τη ψυχή να ονειρευτώ μιαν άμεση δημοκρατία της αριστοκρατίας. Δηλαδή, της ισχύος των αρίστων. Και πάλι πρέπει να σημειώσουμε άλλο αριστοκρατία και άλλο μπουρζουαζία.

Σ' αυτήν την αμεσο-δημοκρατική κοινότητα ίδια και απαράλλαχτη με αυτήν που είχαν οι παππούδες μας, όταν εθελοντικά πρόσφεραν την εργασία του στην υπηρεσία του Δήμου εναλλακτικά ή όταν αντάλλασσαν την εργασία τους ο ένας στο χωράφι του διπλανού εναλλάξ, σ' αυτήν την κοινότητα ο πολίτης ριψοκινδυνεύει να οικοδομεί σχέσεις με τον διπλανό του άνθρωπο, άρα μπορεί και να τσακώνεται, εκεί ο πολίτης γίνεται οπλίτης που υπερασπίζεται και όχι φονιάς που μακελεύει για τα συμφέροντα, εκεί ερωτεύεται άμεσα και αδιαμεσολάβητα δίχως προξενήτρες, γραφεία συνοικεσίων ή τηλεοπτικές πόρνες, εκεί αποφασίζει άμεσα και αδιαμεσολάβητα δίχως κόμματα, αρχηγίσκους, πελατειακές σχέσεις και πολιτικό marketing, εκεί τρώει στην μάπα τον «εκλεκτό» του που τον βλέπει να ξυπνάει το πρωί, εκεί πεθαίνει και κυρίως εκεί βιώνει, εκεί ζει αρνούμενος στην απλή επιβίωση, εκεί κοινωνεί, εκεί ο πολίτης από άσχετο νήπιο οδηγείται στην αδιαμεσολάβητη ενηλικίωση, στη σχέση των προσώπων, δίχως μεσσίες, σωτήρες, μπαμπούλες, πατερούληδες, πρίγκιπες κλ.π.

Εκεί «ένα φύλλωμα λέξεων θα μας ντύσει ελληνικά να μοιάζουμε αήττητοι» κατά τον Ελύτη.

Μπορούμε να γίνουμε ένα δεντρί που κλαρί - κλαρί να χτίζει ετούτο το φύλλωμα;

Και δεν πρέπει πριν απ' όλα ετούτο το δεντρί να μιλά «αυτά στη γλώσσα την δική μου» έστω και αν «'Άλλοι, άλλα σε άλλες» πάλι κατά τον άλλο ποιητή;

Μήπως πήραμε με το νου μας το φύλλωμα πίσω απ' τα pontium των εξουσιαστών, για τούτο το δεντρί;

Φοβάμαι ότι κι εκείνοι είναι με εκείνους που «'Αλλοι, άλλα σε άλλες» .

Εμείς οφείλουμε να συλλογιόμαστε, και ο συλλογισμός μας να πηγαίνει πιο μπροστά από τις έτοιμες τροφές που μας πετάνε& κλείνω (επιτέλους) με ένα μήνυμα.

«Υπάρχουν πολλοί δρόμοι για έναν άνθρωπο, αλλά ο πραγματικά δικός του δρόμος είναι αυτός που, αν τον ακολουθήσει, ο πόθος του μεγαλώνει.»

Τέλος χάρηκα που κάποιοι πήρατε την πρωτοβουλία να βάψετε τον χώρο που βρίσκεστε έξι ώρες την ημέρα τρίβοντας μας στα μούτρα την αισθητική, την έγνοια, την προσοχή με την οποία σας μεταχειριζόμαστε.

Τώρα να δω πάλι πως θα τα βγάλω πέρα με τους χουντοαναθρεμμένους και χουντομορφωμένους που θα με λένε ειρωνικά «φιλόσοφο» λες και ο φίλος της σοφίας δεν μπορεί πλέον να έχει ουσιαστικό αντίκτυπο στην κοινωνία τους όπως τόσα χρόνια έχει και το ακριβώς αντίθετο του ο φίλος δηλαδή της βλακείας.

Αλλά άσε αυτό είναι δικό μου μετερίζι, εγώ το διάλεξα, εγώ το χρωστάω στα παιδιά μου.

Καραγιάννης Θεόδωρος

Ρόδος

μα ουτε ένα σχολιο ????