Αφου δεν σέβεστε, να με φοβάστε

Δεν υπάρχει πρόλογος στο κείμενο αυτό.
Κατευθείαν στο ψητό «σύντροφε» όχι μην ψάχνεις γύρω σου, σε σένα μιλάω.
Το ξέρεις.
Ξέρεις πως το κείμενο αυτό είναι για σένα.
Για σένα που πρόλαβες να απαξιώσεις ότι δεν μπόρεσες να καταλάβεις.
Ξεκινάμε λοιπόν. Από δω και πέρα είμαστε απέναντι και για αυτό το λόγο θα μιλήσω στη γλώσσα της δικής μου φυλής.
Μιας φυλής που δεν έχουμε ποτέ μετρηθεί, δεν ξέρουμε αν είμαστε πολλοί, δεν μας μάντρωσε ποτέ κανένας να μας μετρήσει.

Που αστοχήσαμε πολλές φορές στις επιλογές μας -κάποιοι από δω, κάποιοι από κει- και μας χρεώνεις χρόνια ολάκερα για αυτό.
Δεν θεώρησες ποτέ σου όμως ξαστοχιά το μανιώδες μας τρέξιμο μας για το δικό σου μαγαζί ή για τα μαγαζιά της συντεχνίας σου.
Μας χρεώνεις για την εποχή που άφησες τις αγωνίες μας να τις καρπωθούν διάφορα κοράκια, αποδεικνύοντας περίτρανα πως και εσύ ήσουν ένα από αυτά… άλλες φορές χορτάτο, άλλες παραγκωνισμένο από τα υπόλοιπα.

Σπεύδω να αλλάξω την γραφή και απευθύνομαι πλέον σε πρώτο πρόσωπο. Γνωρίζοντας τον πολιτικό πολιτισμό σου δεν θα σου κάνω την χάρη να αφήσω κενά για να ανακαλύψεις καθοδηγητές ή ομάδες πίσω από την άποψή μου. Ούτως ή άλλως καμία οργανωμένη ομάδα δεν υπάρχει χωρίς να έχει έστω και έναν που να μην έχει μολυνθεί από την αρρώστια της συμβατικότητας. Εγώ δεν αντέχω τα στρογγυλέματα, γιατί στρογγυλεύοντας κυκλώνεις και κυκλώνοντας φτιάχνεις μαντριά.

Απορείς λοιπόν πως στο τόσο παχύ και θεριεμένο τείχος του κάστρου σας «ξεφύτρωσα», πως έχω το θράσος και ανακατεύω τα χαρτιά στην καλά στημένη παρτίδα σας, πως γράφω στα παλαιότερα των υποδημάτων μου τα δόγματα σας, τι δουλειά έχω στο κόμμα σας, πως αμφισβητώ τους άγραφους νόμους σας.
Άγραφοι νόμοι που το βασικό τους πρόβλημα όπως όλων των νόμων είναι ότι λένε εκείνο που δεν πρέπει να γίνεται, αλλά όχι αυτό που πρέπει να γίνεται.

Αν «ξεφύτρωσα» λοιπόν, αυτό που με έσπειρε είναι όλα αυτά που έπρεπε να γίνουν και δεν έγιναν.
Τώρα μεγαλώνει τον κορμό και την φυλλωσιά μου αυτός που ψιλοχλεύαζες επειδή έκανε το λάθος να νομίζει πως μπορείς να λειτουργήσεις συλλογικά, που αδυνατούσε να συλλάβει το μέγεθος της σήψης σου και την αδυναμία της δημοκρατικότητας σου, ο Πρόεδρος μας.
Αυτός που τώρα αποφασίζει για το τι πρέπει να γίνει χωρίς πριόνια πλέον κάτω από την καρέκλα.
Με ακόμη αισθητό τον εκκωφαντικό θόρυβο της εντολής του κινήματος και όχι της βάσης όπως αρέσκεσαι να λες καθορίζοντας τον δικό σου ηγεμονικό ρόλο μέσα σε αυτό.
Ξέρεις, είναι άλλο να εκ-προσωπείς, άλλον να ανήκεις στα εξ-έχοντα μέλη.
Αυτό που καθόρισε λοιπόν αυτή η λαϊκή εντολή, (αυτό που εσύ μας κρύβεις και που απεύχεσαι) είναι να δοθεί καινούριο νόημα και μια κάποια ουσία επιτέλους στην δημόσια δράση των πολιτών.
Στην αυτόνομη και κριτική πράξη τους.
Με καμία πίστη σε κανένα δόγμα σας. Ένας πιστός ποτέ δεν θα επιχειρηματολογούσε. Θα αναμασούσε απλώς τα δικά σας ξύλινα, κούφια λόγια.
Μια δημόσια δράση Πολιτών που επιλέγουν να σκέφτονται, επομένως να επιχειρηματολογούν. Η ελεύθερη σκέψη και η αυτονομία να είναι η επιλογή τους. Και αυτό συνιστά πολιτική βούληση.

Πολιτών που να μην λησμονούν πως κάθε υπάρχων θεσμός του σήμερα βασίζεται και υπάρχει μέσα από τον φόβο και την βία σε ποικίλες μορφές τους
Πολιτών που να έχουν συνειδητοποιήσει πως εδώ και χρόνια υπάρχει παρακμή των κοινωνικών συγκρούσεων σε κοινωνίες που στο σύνολό τους κυριαρχούνται από ιδιώτευση, κυνισμό και κατανάλωση για την κατανάλωση.
Πολιτών που εσείς με την χρόνια στάση σας επιχειρείτε να τους καταστήσετε εύκολη λεία για τις κάθε είδους τυραννίες σας, κοινωνικές, κυβερνητικές, κομματικές .

Υπάρχουν όμως ευτυχώς παντού μικρές νησίδες αντίστασης. Ναι δύσμοιρε, ακόμα και στο κίνημα σου, αυτό το λαϊκό κίνημα που ιδιωτικοποιήθηκες. Στο κίνημα που με την δική σου συνεισφορά έπαψε να παράγεται πολιτικός λόγος, πολιτική σκέψη. Στο κίνημα που ενώ μας έχεις πάρει τα αφτιά πως ανήκεις από το εβδομήντατόσο –εγγεγραμμένος, πλην όμως οκνηρών- αγνοείς πως το ’78 στην σύνοδο της Χαλκίδας θέσπισες το δικαίωμα στην διαφορετική θέση και άποψη. Δικαίωμα που το εκμεταλλεύτηκες μόνο σαν έπρεπε να προασπίσεις τα δικά σου προσωπικά «θέλω», μιας και στερείσαι παντελώς πολιτικής παιδείας, επιχειρημάτων, απόψεων και οραμάτων. Ακόμη και αυτή την «πολιτική» σαν έννοια την εξαντλείς στην διαχείριση των συσχετισμών, στην οργάνωση των μηχανισμών, στα σόγια που πρέπει να πλησιάσεις, να τάξεις για να εκλεγείς. Λησμονείς λοιπόν και εκπλήσσεσαι ύπαρξη αυτών των νησίδων.

Νησίδων ανθρώπων που τώρα επιτέλους βρήκαν κάποιον να τους γνέφει φιλικά «ελάτε»…
Κάποιον που τρία χρονάκια δεν καταφέρατε να κάμψετε.
Άνθρωπος κι αυτός σαν όλους μας, με τα λάθη του, τα πάθη του, τις ξαστοχιές του.
Με ένα ήρεμο χαμόγελο και όχι την μάσκα του πομπώδους λαϊκιστή που εξιτάρει την αβέβαιη ύπαρξη, τον αποπροσανατολισμένο σου λόγο, την κεκτημένη λαμογιά σου, την ανάγκη σου για αφεντικά και ηγεμονίσκους να λέει «ελάτε.. μαζί μπορούμε».
Όχι «με εμένα», μαζί.
Όχι «εγώ», «εμείς».
Δεν ξέρω αν τον καταλαβαίνεις ή αν αντέχεις τον Σοσιαλισμό «σύντροφε».
Και όπως τάχθηκα κάποτε στο πλευρό σας με την ίδια καλή ελπίδα -του ανθρώπου που δεν θέλει να κοιμάται και να έχει ξεχάσει τι θα πει όνειρο, ανάσα, γλέντι, παιχνίδι, προοπτική, μέλλον, ιδέες- έτσι ακριβώς τάσσομαι και στο πλευρό αυτού του ανθρώπου.
Για ένα κίνημα ανθρωπίνων δυνάμεων, για κοινωνίες πολιτών-ανθρώπων.
Οι πολίτες της «κοινωνίας πολιτών» που προσδοκώ δεν ανήκουν στους κομματικούς μηχανισμούς σας με την έννοια και τον τρόπο που τους εννοείτε, δεν ανήκουν σε επιτροπές και φόρουμ.
Ξέρουν πως ο άνθρωπος διαθέτει τόση ελευθερία και τόση δημοκρατία όση είναι ικανός να κερδίσει.
Και εφόσον ο άνθρωπος-πολίτης αποφασίσει να επιλέξει την ελευθερία πρέπει πάνω απ’ όλα να αποδεχτεί πως είναι ο ίδιος κοινωνικά κατασκευασμένος και όχι ουρανοκατέβατος, άρα η ελευθερία του δεν έχει νόημα παρά μόνο στα πλαίσια μιας συλλογικής ελευθερίας, με αναγκαία την αμοιβαία αναγνώριση της ελευθερίας και της δημοκρατίας για όλους.

Σε μια δημόσια ζωή, σε ένα κίνημα ζωντανό, όχι σε κίνημα φρούριο.
Αυτή η αντίληψη περί δημόσιας ζωής που έχει ως προσανατολισμό το ήθος, ριζωμένο στην πολιτική ελευθερία της καθημερινής πρακτικής συμμετοχής, στην διαχείριση του κινήματος σήμερα, στην διακυβέρνηση της χώρας αύριο, αποτελεί την μοναδική μας διέξοδο από την αποχαύνωση του εξουσίας.

Γιατί με αυτή την αποχαύνωση, τείνει να ισχύσει η αποξένωση, η εμπειρία της μη-συμμετοχής στην δημόσια πρακτική. Να σημειώσω εδώ πως αποξένωση δεν είναι η μοναξιά, γιατί η αποξένωση γίνεται αισθητή μόνο όταν βρισκόμαστε με άλλους.
Ο αποξενωμένος άνθρωπος περιτριγυρίζεται από άλλους ανθρώπους αλλά δεν μπορεί, αδυνατεί να έχει επαφή μαζί τους. Αυτό είναι προθάλαμος για τις ολοκληρωτικές εξουσίες ή καθεστώτα.
Η αποξένωση που ήταν κάποτε ακραία εμπειρία έγινε καθημερινό βίωμα στην κοινωνία. Με κύριο όπλο την τηλεόραση, την αδυναμία πολιτικού λόγου και κριτικής, την αδιαφορία για τον άλλο.
Σε αυτή την αποξένωση μας οδηγούν οι παραποιήσεις σας, οι άθλιες «πολιτικές» αναλύσεις σας και οι συγκαλύψεις των ΜΜΕ, χτίζοντας πρωτίστως την αυταπάτη πως η μόνη φωνή που υπάρχει είναι η δική σας, των ολιγοστών θλιβερών, απόλυτα υποταγμένων σε διάφορα συμφέροντα επαγγελματιών εκπροσώπων μας.
Σε αυτή την αυταπάτη, που όπως έγραψε κάποιος, μας κάνει μέσα σε κοινωνίες παρακμής να φτάνουμε να ψηφίζουμε για άρχοντες και εξουσιαστές μας θλιβερά εκτοπλάσματα της κοινωνικής συμβατικότητας, γιατί έχει χαθεί η ικανότητα να ξεχωρίζουμε τα πρόσωπα από τα προσωπεία, το πραγματικό από το επίπλαστο.
Υπάρχει όμως ακόμη το ένστικτο, όμοιο με εκείνο που οδηγεί έναν άνθρωπο να σώσει ένα παιδί που πνίγεται ή μια ανάπηρη γυναίκα από το σπίτι που καίγεται, και αυτό δεν εκφράζεται αλλά και ούτε εμποδίζεται από μηχανισμούς, από στρατιές, από νομικές διατάξεις, ούτε καν από γκλόμπς.

Είναι θέμα ψυχής. Ζωντανής ψυχής.
Δεν είναι μόνο θέμα σεβασμού ή αξιοπρέπειας αλλά ζωντάνιας.
Αν δεν τα έχεις, στην άκρη. Γιατί χρόνια τώρα με αυτά γεμίζω τα δικά μου όπλα.
Και με αυτά τα όπλα θα φτιάξουμε το Πασοκ του δικού μας μέλλοντος, του δικού μας Προέδρου.
Και η πάλη τώρα αρχίζει. Κι όσοι δεν σέβεστε, να μας φοβάστε.


Καραγιάννης Θεόδωρος

Αγαπητέ Θεόδωρε, εγώ ως κοινός θνητός δεν μπορώ να γράψω με τον εξαιρετικό τρόπο που γράφεις εσύ και πολλοί φίλοι με συγγραφική πένα σ΄αυτό το forum. Όμως μπορώ να καταλάβω το πάθος σου και να ενώσω μαζί σου όσο πιο δυνατά μπορώ τη φωνή μου...Και αυτό που θέλω να φωνάξω είναι ότι...ήρθε η ώρα σύντροφοι... Ήρθε η ώρα να απαιτήσουμε και να δημιουργήσουμε το ΠΑΣΟΚ που θέλουμε. Και αυτό που θα ήθελα εγώ να δώ στο ΠΑΣΟΚ είναι να καταργηθούν όλες οι τοπικές και νομαρχιακές οργανώσεις. Να δημιουργηθούν πολλές τοπικές ομάδες πολιτών με όρεξη να αλλάξουν τα πράγματα. Που κανένας δεν θα μπορεί να χαρακτηρίζει «κομματόσκυλα», που κανένας δεν θα μπορεί να απαξιώσει....Ήρθε η ώρα να φύγουν οι καπεταναίοι και οι ινστρούχτορες....και να ασχοληθούν με την πολιτική αυτοί που πραγματικά βλέπουν την πολιτική αλλιώς...
Εάν το ΠΑΣΟΚ είναι ένας πολυκύτταρος οργανισμός, το κύταρο είναι το μέλος και ο φίλος. Ποιά όμως θα είναι η αμέσως ανώτερη μορφή σύνθεσης. Ελπίζω να δημιουργηθεί ένα απόλυτα απελευθερωμένο μοντέλο. Ένα μοντέλο σαν αυτό των Δημοκρατικών στις ΗΠΑ ( http://www.democrats.org/ ) όπου ο οποιοσδήποτε μπορεί να ξεκινήσει μία «ομάδα» μέσα από το επίσημο site ( http://www.democrats.org/page/content/partybuilder/ ) χωρίς να ζητήσει την άδεια και την «ευλογία» από κανέναν «ανώτερο» στέλεχος, γιατί όλοι είναι ίσοι και κυριαρχεί η εμπιστοσύνη. Βέβαια, θα πρέπει να υπάρχει ένας τοπικός μηχανισμός καταγραφής των ομάδων αυτών και για αυτό θα πρέπει να δημιουργηθούν οι νέες τοπικές οργανώσεις, που θα επωμιστούν κάποιο ρόλο συντονισμού και καταγραφής. Εγώ προσωπικά δεν θέλω τοπικές οργανώσεις που δίνουν κομματική γραμμή και διατάσσουν. Με απωθεί ο τρόπος με τον οποίο καπηλεύονται μερικοί το «επίσημο» ΠΑΣΟΚ, ακόμα και η ΠΑΣΠ σε κάθε πανεπιστήμιο έχει καταντήσει τσιφλίκι των λίγων....Φτάνει πια. Αν πραγματικά θέλουν ο λαός να μην φτύνει τους πολιτικούς και να μην μας θεωρεί όλους εμάς που ασχολούμαστε με την πολιτική «βαμμένα κομματόσκυλα» και όργανα «κομματικών στρατών» ήρθε η ώρα να το αποδείξουν. Το μοντέλο υπάρχει και είναι επιτυχημένο....
Η Λέσχη Φίλων Γ. Παπανδρέου ήταν (και είναι) μία απόδειξη ότι μία τέτοια αυτο-οργάνωση μπορεί να προσφέρει καλό και ποιοτικό έργο. Και τι δεν ακούσαμε όμως στην πορεία...και τι δεν μας είπανε...προπαγανδιστές μας είπανε, κομματόσκυλα μας είπανε, ότι αποτελούμε κομματικό στρατό μας είπανε, ότι θέλουμε τις καρέκλες μας είπανε...Δεν φταίνε οι απλοί πολίτες που είπανε όλα αυτά, όμως. Δεν φταίνε αυτοί για την καχυποψία...Αντίθετα, φταίνε όλοι οι μεγαλο-κομματάρχες και οι τοπικοί «άρχοντες» των οργανώσεων, τα άτομα με την ιδιοκτησιακή νοοτροπία.
Αν πραγματικά το ΠΑΣΟΚ θέλει την επανίδρυση του ΠΑΣΟΚ, ήρθε η ώρα να απαντήσει σε ένα και μόνο ένα ερώτημα:
Ποιά θα είναι η αμέσως μετά τον φίλο/μέλος «ΕΠΙΣΗΜΗ» μορφή σύνθεσης του κομματικού μηχανισμού ?
Θα περιμένω την απάντηση με ανυπομονησία, όπως περιμένω και από την Λέσχη Φίλων Γ. Παπανδρέου να προσωρήσει στο επόμενο βήμα εξέλιξής της....Αυτή η «ομάδα» δεν πρέπει να σβήσει...πολλά sites δημιουργήθηκαν για την υποστήριξη του Γιώργου Παπανδρέου. Η Λέσχη Φίλων ΓΑΠ είχε την πρωτιά τόσο σε αριθμό μελών, όσο και αυτό είναι το εντυπωσιακότερο σε αριθμό θεμάτων που δημοσιεύτηκαν από τα μέλη της στο forum αυτό....Δεν το λέω αυτό για να μοιράσω μπράβο, γιατί για την επιτυχία μιλάνε οι αριθμοί....αλλά κυρίως για να αποδώσω την ευθύνη, την ευθύνη που έχει αυτή η «ομάδα» να αποδείξει ότι δεν ήταν κάτι το προσωρινό που εκτελούσε «διατεταγμένη υπηρεσία», αλλά ότι θέλει πραγματικά να πρωτοπορήσει και να αλλάξει το σκηνικό.
Και έχω την αίσθηση ότι θα το αποδείξει...

Αγαπητέ Νίκο,

πολύ εύστοχες οι παρατηρήσεις σου. Είναι καλό το γεγονός ότι δημιουργήθηκαν πολλά ανεξάρτητα φόρουμ πολιτικών συζητήσεων ώστε να δοθεί μια πρώτη ευκαιρία σε ανθρώπους να γνωριστούν διαδικτυακά μεταξύ τους, αλλά αυτό είναι μόνο η αρχή. Πρόσφατα μια ομάδα φίλων και μελών της βάσης φτιάξαμε το e-pasok.forumotion.com έχοντας υπόψη μας ακριβώς τα παραπάνω προβλήματα που αναφέρεις σχετικά με τον κομματικό μηχανισμό. Σκοπός μας δεν είναι να φτιάξουμε άλλο ένα φόρουμ συζητήσεων αλλά να πειραματιστούμε στο επόμενο βήμα. Προσπαθούμε να κάνουμε 3 πράγματα: (1) να καταγράψουμε συγκεκριμένα προβλήματα, (2) να προτείνουμε λύσεις και (3) να απευθυνθούμε στο επίσημο ΠΑΣΟΚ και στους αρμόδιους φορείς για να πάρουν θέση. Μέσα από αυτή την προσπάθεια προέκυψε μια είδηση βόμβα από την Κρήτη και συνειδητοποιήσαμε ότι στο έδαφος της διαφθοράς και της μη συμμετοχής των υγιών δυνάμεων κινούνται με προκλητική ελευθερία ανθελληνικοί κύκλοι που συντονίζουν τη δράση τους για την απόσχιση του νησιού (βλέπε σχετικό άρθρο http://e-pasok.forumotion.com/forum-f10/topic-t79.htm). Από όλα αυτά συμπεραίνουμε ότι η Ελλάδα χρειάζεται αυτή τη στιγμή έναν Γ. Παπανδρέου στο τιμόνι του ΠΑΣΟΚ. Ο κόμπος έφτασε στο χτένι και δεν πρέπει να περιμένουμε σωτήρες αλλά ανθρώπους με οράματα που θέλουν να δώσουν την εξουσία στον λαό. Πρέπει όμως και εμείς να προβάλλουμε τα αιτήματά μας συστηματικά με υπομονή και επιμονή. Το wikipolitics.gr είναι πρόσφατο παράδειγμα που προέκυψε μετά από την επιμονή μας για μια διαδικτυακή εφαρμογή που θα συμμετέχουν και οι πολιτικοί. Δεν είναι η τελευταία λέξη της τεχνολογίας αλλά είναι χιλιόμετρα μπροστά από κάθε άλλο κόμμα. Πρέπει να είμαστε όμως εκεί να δίνουμε το παρόν. Ειδικά όταν ο υπολογιστής μας δίνει τέτοια πολυτέλεια.

Ως λύση προτείνεις «Να δημιουργηθούν πολλές τοπικές ομάδες πολιτών με όρεξη να αλλάξουν τα πράγματα» και έχεις απόλυτο δίκιο. Μόλις προχθες στείλαμε mail στον κ. Ραγκούση (Γ. Γραμματέα του ΠΑΣΟΚ) θέτοντας υπόψη μια πρώτη πρόταση για την δημιουργία ενός θεσμού αυτοοργάνωσης που να λειτουργεί παράλληλα με τις τοπικές οργανώσεις και να δίνει την ευκαιρία σε όσους θέλουν να συμμετέχουν για το ΠΑΣΟΚ να δημιουργήσουν ομάδες που να έχουν μια χαλαρή αλλά θεσμική σχέση με το ΠΑΣΟΚ. Είναι μια ιδέα για να μπορούν σιγά σιγά να δημιουργούνται υγιείς πυρήνες ανθρώπων που τα βρίσκουν μεταξύ τους και μπορούν αν θέλουν να χρησιμοποιήσουν το διαδίκτυο ως μέσο οργάνωσης και συντονισμού. Μπορείς να δεις την ανοικτή επιστολή εδώ http://e-pasok.forumotion.com/forum-f5/topic-t100.htm . Σε προσκαλώ να γραφτείς μέλος στην προσπάθειά μας. Προσκαλώ και τα υπόλοιπα μέλη της λέσχης του Γ. Παπανδρέου. Μόλις σήμερα εντόπισα την υπαρξή σας και αμέσως έφτιαξα ειδικό σήμα το οποίο τοποθέτησα στην κεντρική μας σελίδα για να διαφημίζουμε το έργο που ξεκινήσατε εδώ, το οποίο σας ενθαρρύνω να συνεχίσετε. Παίρνω την πρωτοβουλία να μεταφέρω και το κείμενό σου στο φόρουμ μας διότι το θεωρώ χαρακτηριστικό της απόγνωσης που αισθανόμαστε όλοι και της ανάγκης για θεσμικές αλλαγές. Είναι πολύ ενδιαφέρον και το παράδειγμα με τους δημοκρατικούς στην Αμερική.

με εκτίμηση,

Παναγιώτης Πετεινάτος
e-pasok.formotion.com