34 χρόνια....

Πριν 34 χρόνια, τέτοιες μέρες, είχαμε μια μεγάλη κινητοποίηση, μια μεγάλη εξέγερση. Ήταν ακριβώς όπως και φέτος, οι μέρες ίδιες όπως και τότε...
Τότε, που κάτι παιδιά, με μακριά μαλλιά και γένια, με τζιν και στρατιωτικά τζάκετ, οι Τσε μιας άλλης πατρίδας, σήκωσαν το ανάστημά τους και αντιμετώπισαν το θεριό μιας ξενοκίνητης Χούντας. Τότε, που έκαναν μια ολόκληρη πόλη να δακρύζει από τα δακρυγόνα, αλλά και την περηφάνεια, γιατί "κάποιοι, επιτέλους, βγήκαν μπροστά". Τότε που το εγώ σήμαινε εμείς, που τα όνειρα όλων ήταν διαφορετικά, ανθρώπινα, με αξίες, αυτές τις ρημάδες αξίες, που τις πετάξαμε στον πρώτο κάδο που βρήκαμε μόλις γίναμε "κάποιοι".
Πέμπτη, Παρασκευή και Σάββατο, σαν τότε.
Πόσοι πήγαμε εκεί, στο χώρο που οφείλουμε τιμή; Πόσοι μιλήσαμε στους γύρω μας για το τότε; Ή και φέτος το κρύψαμε βαθιά μέσα μας, μήπως και μας χαρακτηρίσουν κάπως;
Δυο λουλούδια, λίγος χρόνος μνήμης, για κάποιους ωραίους τρελούς, που έγραψαν ξανά την ιστορία αυτού του τόπου, που έδειξαν πως δεν ξέχασε αυτή η πατρίδα να γεννά ήρωες.
Αυτά τα λόγια, λόγια καρδιάς, για έναν από τους ξεχασμένους εκείνης της εποχής, εκείνης της περιόδου.... Ένα με όνομα και επώνυμο, που κατάφερε να μην γίνει "επώνυμος"...